W
końcu lat dwudziestych za sprawą Ligi Obrony Powietrznej i
Przeciwgazowej, prężnej organizacji, która szeroko propagowała
lotnictwo - symbol nowoczesności i przyszłości. Latem 1929 roku,
podczas VI Tygodnia LOPP, realnych kształtów nabrała idea budowy
lotniska sportowego w stolicy Kujaw. Pomysł zyskał akceptację
władz miejskich, a na czele komitetu budowy stanął wielce oddany
miastu wiceprezydent Władysław Juengst, który zasłużył na miano
„ojca” całego przedsięwzięcia. Nie zabrakło zapału,
zwłaszcza wśród młodych, na których wyobraźnię oddziaływały
osiągnięcia Skarżyńskiego, Żwirki i Wigury. W czerwcu 1933 roku
aż 10 tysięcy inowrocławskich uczniów przyszło do pracy przy
porządkowaniu terenu lądowiska. Każdy przyniósł ze sobą
woreczek ziemi, która nawiązać miała do symbolicznego „kopca
Piastów”. Lotnisko stało się spadkobiercą tego właśnie
symbolu, spadkobiercą - dodajmy - wielce użytecznym, na miarę
aspiracji i oczekiwań społeczeństwa XX wieku. Ludzie tłumnie
przyglądali się pierwszym startom i lądowaniom pierwszych
samolotów, wzbudzającym wtedy jeszcze niemałą sensację i
dodającym ponadto nadziei, tak potrzebnej w ciężkich latach
kryzysu gospodarczego. Po trzech latach budowy, 24 września 1933
roku nastąpiło uroczyste poświęcenie lotniska połączone z
nadaniem imienia Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego.
To było wielkie święto całego Inowrocławia.
W
trakcie budowy lotniska stało się jasne, że działające w ramach
LOPP sekcje lotnicze i modelarska nie wystarczą, że potrzebna
będzie oddzielna organizacja zajmująca się wyłącznie sportami
lotniczymi. Już w 1932 roku powołano więc do życia Kujawską
Sekcję Aeroklubu Poznańskiego, a 19 stycznia 1933 roku powstał
Aeroklub Kujawski, na czele którego stanął dr Henryk Zborowski
wspierany przez szerokie grono poważnych w Inowrocławiu
osobistości. Dzięki ich wysiłkom Inowrocław stał się rychło
liczącym się ośrodkiem lotniczym, znanym z inicjatywy lotów
szybowcowych na terenach nizinnych, szkolenia pilotów, modelarstwa,
organizacji licznych imprez, żeby wspomnieć o zlotach gwiaździstych
w latach 1935 i 1936 czy V Krajowych Zawodach Szybowcowych, które
odbyły się w sierpniu 1937 roku po raz pierwszy na terenach
nizinnych.
W
styczniu 1938 roku Ministerstwo Komunikacji przydzieliło lotnisku
kategorię „C”, tj. najwyższą wtedy rangę wśród lotnisk
sportowych. Jego rozbudowę prowadzono następnie aż do wybuchu II
wojny światowej, starano się bowiem o uzyskanie certyfikatu
lotniska cywilnego, na którym mogłyby lądować samoloty i
awionetki obsługujące uzdrowisko.
Po
wojnie do pracy nad reaktywowaniem inowrocławskiego lotnictwa
sportowego przystąpiło wielu oddanych działaczy z Remigiuszem
Jankowskim - prezesem Kujawskiego Związku Aeronautycznego, który po
kilku miesiącach powrócił do starej nazwy Aeroklub Kujawski. I
znów rozpoczyna się szkolenie pilotów samolotowych i szybowcowych,
a wkrótce takie nazwiska jak Zdzisław Białecki, Stanisław
Ackerman, Stanisław Kiszka, Zbigniew Kudzewicz, Zdzisław
Przyjemski, Jerzy Derkowski, Henryk Jędrzejewski czy Tadeusz Śliwak
znane są na arenie ogólnopolskiej. Nieco później dochodzą do
głosu spadochroniarze z utalentowanym Sylwestrem Jakubowskim, a
począwszy od lat 70-tych znakomitą serię osiągnięć notują
modelarze, wśród których po najwięcej laurów sięgneli Henryk
Kucharski i Roman Czerwiński.
Dzieje
Aeroklubu Kujawskiego, choć nie wolne od różnego rodzaju trudności
i kłopotów materialnych, to wspaniała karta najnowszej historii
Kujaw. Wychowankowie Aeroklubu Kujawskiego bronili polskiego nieba w
1939 roku, pracowali w lotnictwie wojskowym, komunikacyjnym i
usługowym, szkolili następców. Nazwisk inowrocławian nie brakuje
na listach rekordów szybowcowych, modelarskich i spadochronowych. I
choć ostatnie lata przyniosły twardą rzeczywistość i nowe
zagrożenia - Aeroklub trwa i rozwija się dzięki kolejnym
pokoleniom oddanych lotnictwu działaczy i społeczników, których w
Inowrocławiu nigdy nie brakowało.
Lotnisko
nosi kod ICAO – EPIN. Ma współrzędne geograficzne; N 52 stopnie
48 minut 23 sekundy, E 18 stopni 16 minut 50 sekund. Leży na
wysokości 85 m npm. Standardowo dysponuje trzema równoległymi
drogami startowymi o nawierzchni gruntowej (trawa); kierunek 14/32
760 m x 100 m, kierunek 14/32 690 m x 100 m, kierunek 14/32 390 m x
100 m. Radio pracuje na częstotliwości 122,6 MHz.
Głównym
obiektem Lotniska jest hangar mający w podstawie około 25 m x 40 m.
Oprócz tego jest kilka innych budynków. Aeroklub jest posiadaczem
kilku lekkich, jednosilnikowych samolotów i szybowców.
Źródła:
- http://www.polot.net/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz