Na początku 1944 roku wojska alianckie walczące na południu Włoch
dotarły do linii umocnień niemieckich, zwanych „linią Gustawa”.
Znajdował się tam masyw górski Monte Cassino z klasztorem ojców
Benedyktynów. Szczyt ten próbowano zdobyć już w styczniu 1944
roku.
Masyw zaatakowali najpierw Amerykanie, zajęli miasto Cassino, wioskę
Caira oraz wzgórze 593. Zostali jednak wyparci ze wzgórza. Walki
toczyli również Francuzi, Nowozelandczycy, Brytyjczycy i Hindusi.
Natarcia te kończyły się jednak niepowodzeniem i dużymi stratami
sił alianckich.
Na linię frontu został skierowany II Korpus Polski pod dowództwem
gen. Władysława Andersa. Atak Polaków rozpoczął się 11 maja
1944 roku szturmem batalionów Dywizji Kresowej w kierunku wzgórza
575 i 601. W tym czasie Dywizja Karpacka nacierała na wzgórze 593 w
kierunku okrążenia klasztoru. Kolejne natarcie nastąpiło 16 maja
i już 17 maja udało się złamać opór Niemców. Dnia 18 maja
karpatczycy zajęli wzgórze 569 oraz Masseria Albanete. Żołnierze
z 12 Pułku Ułanów zdobyli Górę Klasztorną i zatknęli na
gruzach klasztoru proporczyk pułku. Później zawieszono flagi
polską i brytyjską. Nie było to jednak koniec bitwy, choć
przełamanie Linii Gustawa umożliwiło zdobycie 25 maja miasteczka
Piedimonte, masywu Pizzo Corno oraz wzgórza Monte Cairo. Dzięki
udanemu polskiemu szturmowi i zdobyciu Monte Cassino, droga na Rzym,
po prawie półrocznych próbach przedarcia, stanęła przed
aliantami otworem.
Opracowanie Justyna Grabowska na
podstawie: Dzieje Polski, Atlas Ilustrowany, red. Witold Sienkiewicz,
wyd. Demart, Warszawa 2008. Fot. Dzieje Polski, Atlas... Bitwa pod Monte Cassino, s. 428.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz